Posts

մենք որոշեցինք թողնել տեքստն այնպէս ինչպիսին կայ, զի այն յուզիչ ա եւ հաւէս հէնց այս տեսքով։ խմբագրութիւն։

Ստեղ հայտնաբերել եմ քայլման առաքինությունները։ Ֆրանսյայում, արդեն տեսել էի իմ ներգրավումը այս կարգապահության համար, կարճ հեռավորությունների համար քաղաքային միջավայրներում: Հայաստանում որոշեցի քայլել նրա փախչելուց համար: Քայլել թույլ տալիս է այլեւս չկարծել, կենտրոնանալու մեր միջավայրի մասին: Պատկերների մասին: Չենք անցնում տարրերը նրանցից արհամարհելով: Խոնհարաբար նրանց մոտեցնում ենք: Նրանց վրա ժպտում ենք, ու նրանք նայում են հիացմունքով ջանքը վոր անում ենք նրանց հիանալու ամեն տեսանկյուններից:

Այսպես սկսվեց․ անցած ամառ մի ճամբարի մասնակցեցի, որտեղ բոլոր մասնակիցներին Kodak Fun Saver միանգամյա օգտագործման կամերաներ բաժանեցին՝ ամբողջ ընթացքում նկարելու համար։ Եվ այսպես ես ունեի 14 օր, 30 «լուսանկարային կրակոցի» հնարավորություն ու այս ամենը բնության հատուկ պահպանված տարածքում՝ Դանուբ դելտայում։ Միաժամանակ պոլարոիդ նկարներ կան, որոնք արված են մեր լուսանկարիչ Ռեբբեկայի Fujifilm Instax Wide 300-ով։

Այնպես է ստացվել, որ ես ժապավենի չեմ անցել, այլ լուսանկարել սկսել եմ հենց ժապավենից։

նախկինում ես նկատում էի ինչպէս է տեքնիկան փոխում էսթետիկան։ ասենք, թուային մոնտաժը բերեց մեզ «դիսկրետ» մոնտաժ։ յետոյ սկսեցի նկատել ինչպէս ճաշակն ու հասարակութիւնը սահմանում են տեքնոլոգիաները։

Ես 2008֊2009֊ին հետեւում էի Վիւիան Մայերի՝ Ջոն Մալուֆի բլոգին։ Ու յիշում եմ որ Վիւի նկարներն այն ժամանակ ինձ այնքան չէին տպաւորել, ինչպէս յետոյ, երբ բացայայտեցի իրեն կրկին, երեւի 2016֊ին։ Գտայ իր ինքնանկարների գիրքը միրզոյեանում ու մտածեցի՝ աաա, ես իրան գիտեմ։ Ու սկսեցի կրկին փնտրել համացանցում։