Skip to content
Posts
Ժապաւէնը նախկինում երբեք լոյս չտեսած, էութեամբ զգայուն բայց ամուր մարմնով մենք ենք, որ կը բացուենք գիշերուայ մթութեան մէջ եւ կը ջանանք յիշել միայն գեղեցիկը։
Ժապաւէնը մեզ հասած հին Երեւանն է, դրա կառուցման ու քանդման պատմութիւնը։
Ժապաւէնը մեր մաշուած ու հնացած երկիրն է, որ կը շարունակի ապրել նոր աշխարհում։
Ժապաւէնը մենք ենք։ Ազնիւ խօսք։
բնօրինակ
Ո՞նց եք սկսել ժապավեն նկարել։ Գտել եք պապիկի հին Զենիտը կամ Ֆէդը, թե՞ չեք կարողացել վերնիսաժում անտարբեր անցնել ու գնել եք մի տրաքած Զենիտ։ Հետո սկսել եք ժապավեն փնտրել ու Երիտասարդականի Սասի մոտի Կոդակից գնել, սկսել նկարել, հետո բերել երևակման ու…
36 կադրից եղել են ընդամենը 5֊ը կամ 10֊ը, իսկ մնացած բոլորը՝ տարօրինակ գծերով ու լույսի հետքերով։ Առաջին անգամվա համար սա կարող ա դուր գալ․ հետաքրքիր գույներ ու էֆեկտներ, բայց ժապավենային աշխարհում սա բռակ է։
Երեկ մտածում էի, թե ինչ ֆոտոներ ընտրեմ հոդվածի համար՝ հաշվի առնելով, որ ահագին ֆոտոներ ֆլեշկայիս մեջ էի պահում, ֆլեշկաս՝ դրամապանակի, դրամապանակս էլ ավտոբուսում գողացան մի քանի տարի առաջ։ Ահագին ֆոտոներ էլ հին լափթոփիս մեջ էի պահում, հին լափթոփս էլ ընկերուհուս մոտ ա, ընկերուհիս էլ Զառան ա (Զառ, ներող, իրականում չալարեյի, վաղուց վերցրել էի, ուղղակի նախադասությունը սենց ավելի պոետիկ ստացվեց)։ Տենց փորփրում էի կոմպս, մեկ էլ պարզվեց իրականում լիքը բան պահպանվել ա։ Կփորձեմ ժամանակագրական շարժվեմ։ Գլխավոր դերերում՝ canonet ql17 և minolta maxxum 7000, էպիզոդիկ դերերում՝ տարբեր տեսակի ժապավեններ։
Մի անգամ, մի տեղ, սենց մի բան էր աչքովս ընկել, կամ ականջիս հասել․
«I’ve read in a book once that 67% of people die when nobody’s looking. What I never could find out is how many people lived while nobody’s watching. But I guess they don’t print shit like that.»
(Ժամանակին գրքում կարդացի, որ մարդկանց 67%-ը մահանում է, երբ ոչ ոք չի տեսնում։ Մի բան, որ այդպես էլ չգտա, դա այն է, թե մարդկանց քանի տոկոսն է ապրում, երբ ոչ ոք չի նայում։ Բայց երևի տենց հիմարությունների մասին թերթերում չեն գրում։)
Ինչի՞ եմ ես լուսանկարում։ Ես գիտեմ, որ բոլորը լուսանկարում են, ես գիտեմ, որ աշխարհում ամեն վայրկյան հազարավոր լուսանկարներ են արվում։ Ուրեմն, ես՝ ինչո՞ւ։ Ինչո՞ւ ինչպես բոլորը։
Անահիտ՝ զրո օրիգինալություն։
Ես գիտեմ, որ ես ոչ մի բան չեմ հասկանում լուսանկաչական տեխնիկաներից։ Երբ իմ մոտ խելոք-խելոք խոսում են դիաֆրագմայից, այն բացել փակելուց, պահումներից, միլիմետրերից ու տենց բաներից, ես ուղղակի լռում եմ ու ժպտում։ Ինձ էդ հետ հեչ հետաքրքիր չի։ Ես խորապես թքած ունեմ, պարոնայք։
Ես երբեք չեմ ջնջում իմ լուսանկարները։ Չգիտեմ, ինչպէս եմ վերաբերուելու դրանց ապագայում։ Չգիտեմ, արդեօք պէտք են գալու որեւէ այլ, թէկուզ ոչ ստեղծագործական պատճառով։ Գուցէ որպէս փաստագրական նի՞ւթ պէտք լինեն։ Կամ որեւէ ա՞յլ պատճառով։ Ինչեւէ, ես երբեք չեմ ջնջում լուսանկարներ։
Յան Գրարուպն էլ, երբ եկել էր Միրզոյեան գրադարան, պատմում էր, թէ երբեք նկար չի ջնջում։ Բնաւ ոչ բոլորն ա հրապարակում, մասնաւորապէս, չի հրապարակում շատ ծանր նկարներ, բայց գիտի, որ գուցէ մի օր պէտք գան։ Ասում ա՝ տեսնում էք, այսօր ասենք մարդիկ ստիպուած են լինում հանել հոլոքոստից նկարներ, որոնք այն ժամանակ, պատերազմից անմիջապէս յետոյ, երբ հոլոքոստի իրական լինելու կասկած չկար, չէին հրապարակւում։ Այնպէս էլ, գուցէ մի օր այն, ինչ կատարուել ա Ռուանդայում կասկածի տակ դնեն, ապա ես ունեմ նկարների արխիւ, որն, այսօր, ըստ իս, չարժի հրապարակել, բայց գուցէ ապագայում պէտք լինի։
Վերջերս երկու հրապարակում ա աչքովս ընկել՝ ուր երկու լուսանկարիչն էլ արտայայտւում էին այն մասին, ինչպէս խելախօսները փոխեցին լուսանկարչութիւնը։ Մէկը՝ Վիմ Վենդերսն ա, միւսը՝ Ջոել Մէյերովիցը։
Այս ԲիԲիՍի֊ի թողարկած տեսանիւթում, Վենդերսն ասում ա, որ խելախօսները սպանել են լուսանկարչութիւնը։
— Ես հաւատում եմ, որ բոլորը լուսանկարիչ են։ Բոլորս միլիարդաւոր նկարներ ենք անում՝ լուսանկարչութիւնը աւելի կենդանի ա, քան երբեւէ, ու միեւնոյն ժամանակ, աւելի մեռած, քան երբեւէ։
Հեռախօսախցիկների երկրպագու չի՝
— Այֆոնով արած լուսանկարների խնդիրն այն ա, որ դրանք ոչ ոք չի տեսնում։ Նոյնիսկ նրանք, ով նկարում են։ Ու իհարկէ այդ նկարները չեն տպում։
Առաջին անգամ ժապավենով նկարել եմ 2015֊ի աշնանը։ էդ օրվանից սիրահարվեցի ու սկսեցի խորանալ։
Նախկինում թվային ֆոտոապարատով էի նկարում, բայց որոշեցի ժապավենային էլ ունենալ։
Ճարելը բարդ չէր. հոպարս նկուղում ФЭД ու Зоркий ուներ։ Դրանք չէին աշխատում ու ես Киев 4 ճարեցի։ Հետագայում աշխատել եմ նաև Зенит ЕТ֊ով։
Վանաձորում ժապավեն գտնելը դժվար էր։ Էլ չեմ ասում երևակումը։ Կես ժամվա գործը մինչև մի ամիս ձգձգում էին։
Սկան չեմ անում, տպում եմ։ Ուզում եմ մոտս ունենալ էդ նկարները։
Ես մտածում եմ, որ եթե լուսանկարչությունը իրականության արտացոլումն է լուսանկարների տեսքով, իսկ իրականությունը անլիարժեք է, ահավոր ու սահմանափակ, ապա ահավոր ու անլիարժեք լուսանկարները գուցե լավագույն բանն են, որ ես կարող եմ ստանալ։
Այս մտքով համաձայնեցի Նորայրից վերցնել իր Minolta XD-M֊ը և լուսանկարել։ Ես չգիտեի, ինչ պետք է լուսանկարեմ։ Ես չգիտեի, ինչպես պետք է լուսանկարեմ։ Բայց մի պահ, երբ մտածելը հոգնեցրեց՝ ես սկսեցի նկարել այն, ինչ տեսնում էի առանց ավելի լավին ու գեղեցիկին ձգտելու [որովհետև իրականությունը անլիարժեք և ահավոր է]:
մենք որոշեցինք թողնել տեքստն այնպէս ինչպիսին կայ, զի այն յուզիչ ա եւ հաւէս հէնց այս տեսքով։ խմբագրութիւն։
Ստեղ հայտնաբերել եմ քայլման առաքինությունները։ Ֆրանսյայում, արդեն տեսել էի իմ ներգրավումը այս կարգապահության համար, կարճ հեռավորությունների համար քաղաքային միջավայրներում: Հայաստանում որոշեցի քայլել նրա փախչելուց համար: Քայլել թույլ տալիս է այլեւս չկարծել, կենտրոնանալու մեր միջավայրի մասին: Պատկերների մասին: Չենք անցնում տարրերը նրանցից արհամարհելով: Խոնհարաբար նրանց մոտեցնում ենք: Նրանց վրա ժպտում ենք, ու նրանք նայում են հիացմունքով ջանքը վոր անում ենք նրանց հիանալու ամեն տեսանկյուններից: