Զադիգ Դիսըրան
մենք որոշեցինք թողնել տեքստն այնպէս ինչպիսին կայ, զի այն յուզիչ ա եւ հաւէս հէնց այս տեսքով։ խմբագրութիւն։
Ստեղ հայտնաբերել եմ քայլման առաքինությունները։ Ֆրանսյայում, արդեն տեսել էի իմ ներգրավումը այս կարգապահության համար, կարճ հեռավորությունների համար քաղաքային միջավայրներում: Հայաստանում որոշեցի քայլել նրա փախչելուց համար: Քայլել թույլ տալիս է այլեւս չկարծել, կենտրոնանալու մեր միջավայրի մասին: Պատկերների մասին: Չենք անցնում տարրերը նրանցից արհամարհելով: Խոնհարաբար նրանց մոտեցնում ենք: Նրանց վրա ժպտում ենք, ու նրանք նայում են հիացմունքով ջանքը վոր անում ենք նրանց հիանալու ամեն տեսանկյուններից:
Այս լեռը, վոր տիրում ե Թալին, ու յես նայում էինք միմյանց սաստկաբար երբ ես քայլում էի Արտենու գիւղի մոտ՝ դեպի Արագածավան. Ձմեռը եր, հունվարի սկզբին: Շուրջը լողացնում եր ձմեռնային արեվում: Թուրքական գագաթները ծակում էին հորիզոնը: Ես քայլում եի հանգիստ քայլով յեվ նայում եի: Բեռնատար գնացք էր անցնում ռելսերի վրա, Գյումրի մեկնում էր: Ազատ եի զգում: Ազատ մարդկային աչքերից ու պատասխանելու պարտականությունից հարցերին: Քանի որ ոչ ոք չկար ինձ նայելու: Պետք չէ ուշադրություն դարձրեի այլ բանին քան ինչ իմ զգայարանները գրավում էին: Գալիս էին չոր խոտի ու ցեխի հոտեր: Ձիւն սկսում էր լինել իմ ճանապարհ ի վրա: Օդը ցուրտ եր բայց արեւային ճառագայթները ինձ պաշտպանում էին քամուց: Յեվ Թալինի լեռը փայլում եր: Գալիս էի Արագածավան:
Քայլել, նույնպես ազատվել ե ճանապարհներից: Նրանք մեզ միայն առաջարկում են պատկերներ, որոնք կրկնվում են: Այն ժամանակ ոչինչ չի փոխվում, բացի եղանակները: Ես քայլում էի Արփի լիճ եւ Կրարար գյուղի միջեւ: Ես բարձրացա բլուրները: Գագաթին հասնելով, ես մենակ էի այս կանաչ կիրճի դիմաց, որտեղ հոսում էր Ախուրյանը: Ոչ թե մարդկության ձայն: Պարզապես Ախոտսկի քամին, այս անհանգիստ ջուրը, այս եղեւնի անտառները եւ այս գարնան սկզբին ծաղիկները: Գույները կապակցվում եին ներդաշնակ ձեւով: Նարնջագույն , դեղին, կանաչ եւ կապույտ: Նման տեսարանով վայելելու համար պահանջվում էր ազատվել ուղիների ճանապարհից: Կորցնել նիշները: Մենակ լինել շրջակա միջավայրի առջեւի եւ կարողանալ միայն ապավինել ինքնիրեն իրենից փրկվելու համար: Մենք խոնարհությունը ենք սովորում, երբ գիտակցում ենք, որ եթե ընկնումենք, ոչ ոք չի կարողանա մեզ վերցնել: Այնուհետեւ տեղյակ ենք դառնում մարդկային փխրունություն վիճակի մասին, եւ հարգում ենք այդ քարերը, որոնց վրա կարելի է սայթաքել:
Քայլել քաղաքում թույլ ե տալիս կրկին դրա հայտնաբերել: Երեւանը հայտնվեց ինձ նոր լույսի ներքո, երբ սկսեցի անցնել իր շենքերի բակերը: Ես քայլում էի կախովի հագուստի ստվերում, որոնք այս միջավայրում հազար գույներ տվեց: Երեխաներ խաղում էին գնդակով: Հին կանայք հենվում եին պատուհանների գոգ, իսկ ծերերը միասին ծխում էին, նստած նստարանների վրա ու բարձրաձայն խոսում եին, ծիծաղելով: Մինչեւ նրանց աչքերը, մանկական այգին ավարտում եր ժանգոտվել այս բակում, եւ նրանց պայծառ ներկը փրթվում եր, իսկ բարձրահասակ խոտերը դրա ներխուժում էին: Եվ ինձ դիտում եին, երբ ես անցնում էի: Իմ աչքերը բարձունքներում էին: Ես հիանում էի սյունակների վարդագույն շենքերի երկրաչափությունը: Ոչինչ այստեղ դեր չի խաղում եր, ամեն ինչ գնում եր առանց ասելու: Եվ այդ մարդիկ շարունակում էին սիրտով ծիծաղել, որպես ճարտարապետներ բավարարված այս քաղաքային միջավայրից եւ գեղեցկության կոնվենցիաներից դուրս:
Երեւանի եւ Էջմիածնի, Դիլիջանի եւ Վանաձորի, Էջմիածնի եւ Գյումրիի, Արփ լիճի եւ Ախթալաի միջեւ Քայլել սովորեցրեց ինձ համբերատար եւ հայեցողական ճանապարհորդության մասին: Այս պահերը, երբ մենք բացում ենք մեր աչքերը, որտեղ մենք ոգեշնչում ենք եւ մեր հայացքը մեր շուրջը: Մեկը միամտաբար ժպտում է, հետո ծիծաղում: Շրջապատված լեռներով ու գույներով, մենակ: Զգալով բոլոր զգացմունքները, որ կյանքը տվել է մեզ, մենք հասկանում ենք, որ մենք գոյություն ունենք:
